çaldı kapaımı...
onun gözleri ışıl ışıldı.
bense yeni uyanmıştım..
miskin, yorgundu bakışlarım..
nasıl desem bilemedim... şaşırdım.. evet haftalar sonra onu gördüğümde, yıllar sonra görmüşçesine çok şaşırdım.
uyku sersemi, bi ara rüya mı diye düşündüm.
o kadar sadece bi an sonra onu içeri davet ettim
geldi
ayakkabılarını çıkarmakla uğraşmadı.. direk "odamıza" geçti.
eski oda"mız".
onu takip ettim.
yatağın üzerine oturdu derin bi nefes aldı.
elim kapnın pervazındaydı.
kaydı, yaslandım ve çöktüm yere..
derin bir nefes aldım...
"nasılsın?" diye sordu, "iyi" diyebildim sadece, onca yıldan ve güzel bir terk edilişten sonra sadece iyiydim çünkü.
kırgındım belki, belkide yalnızdım ama iyiydim...
gözlerimi kapadım.
"sen?" diye dudaklarımı aralarken bi kuvvet sardı beni.
açmak istemedim.. çünkü karşımdaki kişi, sendin biliyordum. korkuyordum. bende sana sarılırım diye korktum.
açtım gözlerimi ve sadece bir damla yaş vardı artık o tüm duygulardan, korkulardan geriye..
özür diledin... öptün ellerimi, yanaklarımı, beni çok sevdiğini söyledin, "her şeyden çok" sevdiğini..
ben ise sadece "iyi" diyebildim....
çünkü biliyordum ki alışkanlıklarından vazgeçmemek için söylediğin bi yalandı beni her şeyden çok sevdiğin.
ve sen eskisi gibi olsun diye, eskisi gibi sarıldın bana ve eskisi gibi ayakkabılarınla uzandın yatağa ve ben hala kapının pervazında...
rouge
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder