nahoş

hazırlanıp evden çıkmam sadece dakikalar sürdü bu sefer, saatler birbirini hızlıca kovalarken...yaz ve hava sıcak sadece hafif bi rüzgar var insanın içine işleyen. ne güzeldir böyle havalarda yürümek yalnız başına... biraz yürüdüm... sonra biraz daha.. yorulmuştum artık ,takatimin kalmadığını farkettim bir adım daha atmaya... oturdum kaldırıma ,sadece karşımda duran bi sokak lambası aydınlatıyordu içinde yaşadığım karanlık ve ıssız dünyayı...

oturdum bi kaç dakika soluklandım... etrafıma baktım upuzun binalar vardı çevremi saran, tıpkı küçükken ayıp birşey yaptığında başında duran yaşlı teyzeler gibi...

hiç birine cevap vermedim ... yada veremedim...

çünkü yorgundu dudaklarım, gözlerim,mimiklerim... kendimi anlatmaktan yıllar sonra yorulacağım aklıma gelmezdi ama yoruldum..


ve burda bitti öldüm ben
çünkü yokum artık bu dünyada
gözlerimi yumdum bu tatlı nahoş dünyaya
elveda...


rouge


gözümden damlayan yaşlar sen olsaydın eğer günler boyunca ağlardım gitmen için